Even bijpraten

Hoog tijd om jullie eens bij te praten! De website is geheel vernieuwd, met een meer overzichtelijke indeling, allemaal uitgevoerd door mijn liefhebbende echtgenoot Fred. De postjes en de video's zijn echter nog 'oud'. Maar daarin zal in de komende anderhalve maand verandering in komen. 

In vogelvlucht van de (op een na) laatste update tot nu:

Het jaar 2012 stond in het teken van ons trouwen, ik heb niet veel wedstrijden gedaan, maar de wedstrijden die ik deed gingen helemaal niet zo gek.

In 2013 besloot ik dat ik me nog een keer zou proberen te plaatsen voor het WK Ironman 70.3. Voordat ik 40 word. Vraag me niet waarom maar om een of andere manier heb ik het idee dat na het bereiken van die leeftijd het toch snel minder zal gaan worden. Dus, nog een keer proberen, zeker ook omdat ik nog iets goed te maken had. Mijn laatste WK in Las Vegas (2011) was een deceptie. En hoewel de teleurstelling en de frustratie over die race nu wel weg is, vind ik het nog steeds erg naar om naar de foto's te kijken en het verslag te lezen van die dag.

In 2013 deed ik twee 70.3 Ironmans. De eerste was in Berlijn (wat een supergave stad is dat zeg!) en de tweede was in Luxemburg, begin september. In Berlijn had ik niet de ambitie om me te plaatsen, omdat een eventueel slot (startbewijs) dan voor het WK van 2013 in Vegas zou zijn. 
Liever wilde ik een slot bemachtigen in Luxemburg, dat was de eerste wedstrijd in Europa om je te kunnen plaatsen voor het WK van 2014, in Canada!

Acht september was racedag in Luxemburg. Er was een mooi fietsparcours uitgezet, niet al te verticaal, en een vlak loopparcours. We hadden een korte vakantie geboekt, samen met Eva, Wouter - mijn trainer - en natuurlijk de fanatieke supporters Brent en Fiene. 

Het was een superdag (ondanks de regen en wind tijdens de eerste helft van de wedstrijd) en een geweldige race. Na het zwemmen lag ik tweede. De eerste 40 kilometers fietsen waren voornamelijk vlak, langs de Moezel. Hier werd ik ingehaald door een snelle fietsdame, maar die zat niet in mijn categorie. Zelf haalde ik ook een tegenstander in, waarmee ik eerste lag in mijn categorie. (Maar dat wist ik toen niet.) Op de fiets voelde ik me goed en sterk.

Als eerste dame in mijn categorie kwam ik van de fiets af. Het loopparcours was vlak, drie rondes langs de Moezel en zo dus ook vaak langs de enthousiaste supporters. Mijn lopen was toen al behoorlijk verbeterd, door de krachttraining waar ik sinds een klein jaar mee begonnen was. Ik kom minder vermoeid van de fiets af en loop minuten sneller. 

De finishlijn was er na 4:52 uur, met heel waarschijnlijk een eerste plek. Het wachten kon beginnen. Er was namelijk maar 1 slot, dus ik moest winnen. En omdat er eigenlijk altijd wel iemand sneller is dan ik durfde ik bijna niets te hopen.

In Berlijn had ik een nogal vervelende ervaring gehad, waarbij ik - tot 30 minuten voor de prijsuitreiking - derde dacht te zijn geworden. Toen bleek er een dame in een verkeerde categorie ingedeeld te zijn geweest, waardoor ik de derde plek 'verloor'. Dus in Luxemburg keek ik wel uit voordat ik begon te juichen.

De uren tot de awards ceremony waren erg spannend, vanuit Nederland kwamen er al allerlei felicitaties en werd er gevraagd of ik het slot ging accepteren. Ik hield het allemaal maar wat af en besloot; het is pas echt als ik op het podium sta. Toen ik naar voren geroepen werd, en de trofee in mijn handen gedrukt kreeg, was ik zo ontzettend blij! Een slot, een heel jaar om me rustig voor te bereiden op het WK in Canada... Geen enkele druk meer, want ik had het ticket al.

Tussen die piek van 2013 en nu hebben vele dalen gelegen. Lange tijd heb ik - en in zekere zin nog steeds - onder behoorlijke stress gestaan. Zowel privé als op het werk. En dat heeft zijn tol geëist. 
In mei was ik mentaal helemaal op. Ik werd gedwongen tot stilstaan. Mijn sport en alle trainingen die ik heb kunnen afwerken hebben me in de tien maanden daarvoor ondersteund en geholpen, maar toen het wedstrijdseizoen ging beginnen was ik daar mentaal totaal niet klaar voor. Ik heb wedstrijden moeten afzeggen, wat ik voor mijn TTW-teamgenoten erg jammer vond. 

Toch kan ik niet zeggen dat de wedstrijden waar ik wel gestart ben niet geslaagd zijn. De uitslagen zijn super. Gelukkig maar, want door die wedstrijden te doen en daarin te voelen hoe fysiek sterk ik toch ben, heb ik wat vertrouwen getankt. Vertrouwen dat - ondanks alle tegenslagen - het hoofddoel van 2014 misschien toch wel een mooie en succesvolle afsluiting kan worden van het triathlonseizoen. 

En nu is het bijna zo ver, op 29 augustus vertrekken we naar Mont Tremblant, Canada. Met gemengde gevoelens kijk ik uit naar de start van het WK op 7 september 2014. Dit voornamelijk doordat het herstel van een lichte blessure na de laatste wedstrijd in Eupen langer duurt dan ik wil (natuurlijk), maar met groeiend vertrouwen kom ik er wel. 

En natuurlijk vind ik het superleuk dat jullie me weer volgen.  Aanmoedigen helpt!